นานมาแล้วผมมีที่ดินอยู่ใน แทบทุ กเข ตของ ก รุ งเท พ และหั วเมืองใหญ่ ๆ
รวมแล้วก็ประมาณ 500 ไร่ได้และเมื่อ 30 ปีกาอนนั้น ผมพกเงิ นในกระเป๋าไว้เที่ยว
ครั้งละเป็นแสน ๆ ทำมาค้ าข ายได้เ งิน
มามากมาย ก็ส่งลูกเรียนเมืองนอกหมด ไม่ต้องทำงานให้เรียนอ ย่ า งเดียวเมี ย ผมชอบ
เ ล่ นหุ้ น ราค าหุ้ นก็ขึ้นเอา ๆ ก็ได้กำไรมาเยอะอยู่เหมือนกัน เราก็มีเงิ นสดหลายร้อยล้ าน
และจู่ ๆ พออยู่มาวันนึงนั้น ก็มีญาติผมคนหนึ่งเดื อ ดร้อนมายืมเ งิน
วันนั้นผมก็เลยด่ าเขาซะแร งแบบที่ว่าเสี ย ๆ หาย ๆ เพราะคิดว่าตนเองมีเงิ นมากจะพูดอะไร
กับใครยังไงก็ได้แต่ก็ให้เงิ นเขาไปอยู่นะ แสนนึง บอกเขาว่าไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีกนะ
เพราะเงิ นที่ให้ คิดว่าให้ทาน จากนั้นเขารับเงิ นพร้อมน้ำตา ตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่า
เขาจะรู้สึกแบบไหนเมื่อผมคิดการใหญ่ ตั้งโรงงานอะไหล่ที่อยุธย าแล้วในปีนั้นเกิดวิ ก ฤ ต
น้ำท่วม พัดพาทุ กอ ย่ า งไปจากชีวิตผม รถผม 19 คันบ้านอีก 5 หลัง ที่ดินมากมาย เงิ นสดที่เคยมี
แฟนผมเล่นหุ้ นเจ๊ งไปสี่ร้อยกว่าล้ านลูกก็ทำธุรกิจจนหมดตัวข าดทุนภายใน 2 ปี
คือสิ่งที่มีมันหายไปในพริบตา เหลือไว้เพียงห นี้ 200 กว่าล้าน ทุ กวันนี้ผมคือบุคคล ล้ ม ละ ล า ย
เช่าห้องพออยู่ได้ ข ายก๋วยเตี๋ยวไปวัน ๆ ป ร ะ ทั ง ชี วิ ต และเมียผมก็ไม่มีกระจิต กระใจ
ทำอะไร ทั้งลูกผมก็ต่างแยกย้ า ยกันไปเอาตั ว ร อ ดต่างคนต่างไป
ไปตามเส้นทางชีวิตตนเอง ผมไม่เคยได้เห็นหน้าลูกเลย มาบัดนี้ผมอายุ 76 ปี
แล้วผมต้องยกหม้อ ก๋วยเตี๋ยว ล้างจาน แต่พอมันอยู่นานวันเข้าทุ กวันนี้ ผมปลงได้เอง
ผมมาลำบากตอนแ ก่แต่
ก็เริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น เงิ นค่าเช่ าห้องนี้ ผมไปยืมกับคนที่ผมเคยด่ าเขาให้เขาไปแสนนึง
แต่ลูกเขายื่นเงิ นให้ผมแสนห้า บอกผมว่าพ่อผมบ ากหน้าไปยืมเ งินคุณลุง
เพราะตอนนั้น ผมเข้าโรงพ ย า บ า ลผ่ า ตัด คุณลุงด่ าแล้วโยนเงิ นให้เหมือนพ่อผมเป็นหม า
พ่อผมยอมหมดเพราะชีวิตลูก มีค่ามากกว่าอะไรทั้งนั้น ต่อให้ทำ อ ย่ า ง ไรพ่อก็ยอมถ้ามีเงิ นจะ
ให้หามาคืนคุณลุงให้ได้ และแสนนี้ผมคืน ส่วนห้าหมื่นคือด อ กละกันไม่มีห นี้บุญคุณต่อไปแล้ว
แต่หากคุณลุงลำบาก คุณลุงมายืมกับผมได้นะ ผมจะให้ก ู้
ผมจะไม่ด่ าเหมือนที่คุณลุงด่ าพ่อผมหรอกนะ เพราะถ้าไม่มีเงิ นคุณลุง ผมคงไม่ร อดในวันนั้น
เพราะเงิ นแสนที่คุณลุงโยนให้ มันต่อ ชีวิตให้ผมได้ ผมทำตามที่พ่อบอกแล้วให้ตอบแทนห นี้
ก้อนนี้ให้ลุง และส่วนลูกคุณลุง ผมไม่รู้ก ร ร มของใครของมันนะ
เมื่อได้ยินดังนั้น ผมเดินร้องไห้ มาถึงบ้านเอาเงิ นมาจ่ายค่าห้อง และลงทุ นร้านก๋วยเตี๋ยวเล็ก ๆ
มีเงิ นเก็บไว้ 30,000 บาท จากวันนี้ผมเข้าใจความรู้สึกของคำว่า ก ร ร มตามสนอ ง
หลานเขาไม่ได้ด่ าผมแต่หลานพูดความจริงให้ฟัง
แค่ผมรับความจริงไม่ได้เท่านั้นแต่ตอนนี้ผมมีความสุขดี พ ระ แม่ชี ขอท าน มากินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านผม
ผมไม่คิดเงิ นตอนผมมีเยอะ ๆ ผมไม่ชอบคนบอกบุ ญผม ไม่เคยทำบุ ญเลย ผมกินผมเที่ยว
แต่ตอนนี้ผมหมดตัว มีห นี้สิน ไม่มีเพื่อน ไ ร้ ลูกผมถึงได้ฟังธรรมะ
เข้าวัดเป็น ตอนนี้ผมห่วงแค่เมียผมผมภาวนาให้เมี ยไปก่อนผม เพราะไม่อย าก
เห็นเมียลำบ าก ไม่ต้องถามว่าผมเป็นใคร ร้านอยู่ตรงไหนแค่จะเก็บเรื่องราวมาให้อ่ าน
ให้เป็นข้อคิดเตื อนใจ คงไม่มีคำว่า ย า กจนสำหรับคนขยัน
ไม่มีการปลงต ก หากไม่เคยสูงสุด แล้วมาต่ำสุด และเรื่องนี้สอนใจได้ดีจริง ๆมันถือว่าเป็นการสอนใจ
สำหรับใครหลายคนเลยที่ทะนงตน ลืมตัว คิดว่าตัวเองเหนือใคร
ขอบคุณที่มา : san-sabai
