คนเราจะมีเวลาอยู่ด้วยกันซักกี่วัน อ่ า นไปคิดไปน้ำ ต า ก็ไหล
จะไปค้างสักคืนหนึ่ง แม่ไม่ ค่ อย ส บ าย
คุณจะ ขั บ รถไปส่งฉันหน่อยได้ไหม
ฝนต กหนักแบบนี้ ไปรถโดยส า รไม่สะดวกเลย”
.. สามี.. ซึ่งหน้าตา บู ด บึ้งมาตั้งแต่เช้า
ไม่ตอบภรรย า.. แต่ กลับ ก ร ะ ช า ก เ สี ยงถามกลับไปว่า..
“เมื่อวาน เธอซื้อเสื้อใหม่มาใช่ไหม..เธอรับปากฉันแล้วนะว่าจะไม่ใช่เ งิ น
ฟุ่มเฟือยเรายังต้องผ่ อ น บ้าน ผ่ อ น รถ ส่งลูกเรียน ค่าใช้จ่ายเยอะแยะ..
ทำไม..ไม่ช่วยกันประหยัด!!”
ภรรย า ..พูดออกมาเ สี ยงเบาๆ อย่ างคนรู้สึกผิดว่า
“ ที่แท้ .. คุณโ ก ร ธ เรื่องนี้นี่เอง ”..ภรรย า..
ก้มหน้าจัดเสื้อ ผ้ าเงียบๆ แล้วบอกสามีว่า..
“ วันนี้ มีรถโดยสา รเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียว
ฉันคงต้องรีบไปแล้วหละ ..คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้ ..”
แล้วเธอก็ออกบ้านไป โดยสามีไม่สนใจเลย
เพราะยัง โ ก ร ธ อยู่มาก.. ประมาณครึ่ง ชั่ วโมงผ่ านไป..
สามีได้ยินเ สี ยงเอะอะ บนถนน.. จึงออกไปดู
แล้วจึงได้ยินผู้คนตะโกนกันว่า ฝนที่ต กหนัก เซ าะ ต ลิ่ ง
จนสะพานเข้าเมืองได้ ข า ด ลง มีรถเมล์คันหนึ่ง ต ก ลง
ไปในน้ำด้วย..สามี..ได้ยินดังนั้น ต ก ใจ มาก
กระ โดด ออกจากบ้านไปทันที เมื่อไปถึงแม่น้ำ..
รถเมล์ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำ เหลือเพียงซากเหล็ก
สัมภาระกระเป๋าต่างๆ ของผู้โดยส า รกระจัด กระ จาย
มีการหาม ร่ า ง ของ ผู้ เ สี ย ชี วิ ต คนแล้วคนเล่า
ขึ้นมาจากแม่น้ำ..ชายหนุ่ม เฝ้ามองหาภรรย า ..
ก็ไม่พบ ก็เ สีย ใจ เ จี ย น สิ้ น สติ..
เฝ้าถามหน่วย กู้ ภั ย ที่ทำงานอยู่ ว่า “เห็นภรรย าผมบ้างไหม ๆๆๆ
เธอใส่เสื้อ สี แ ดง กางเกงสีดำ” ทุ กคนส่ายหน้า… บอกว่าไม่เห็น.
เวลาผ่ านไปจนเกือบเย็น. กู้ ภั ย หยุดการทำงาน
เพราะไม่มี ผู้ เ สี ย ชี วิ ตที่หาพบแล้ว จึงบอกชายหนุ่มว่า..
“หั ก ห้ามใจเถอะนะ ภรรย าคุณ คงโดนน้ำ พั ดไปไกลแล้ว ”.
ชายหนุ่มเดินกลับบ้าน เหมือนคนไม่มี วิ ญ ญ า ณ ร้ อ ง ไห้ไป
คร่ำ ค รวญ ไปตลอดทาง ในใจของเขา เฝ้าแต่ ค ร่ำ ค ร ว ญ ว่า
“ ทำไมๆๆๆ เราไม่ขับรถไปส่งเธอนะ …เราไป ด่ า
เธอทำไมว่าใช้เ งิ นฟุ่มเฟือย เสื้อตัวเดียว มันจะราคาเท่าไหร่กัน ”
แต่เมื่อกลับถึงบ้าน คาดไม่ถึงว่า..ภรรย ากลับนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร มีอาหารอยู่บนโต๊ะ..
ในมือเธอ มีเสื้อกันหนาวเก่าตัวหนึ่ง ซึ่งเธอกำลัง เ ย็ บ ซ่ อ ม ชายเสื้อที่ รุ่ ย อยู่..
“คุณไปไหนมาคะ .. “.. ภรรย ายังพูดไม่ทันจบ สามีก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น..
“คุณเป็นอะไร ร้ อ ง ไ ห้ ทำไม .. วันนี้ ฉันมัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน
เ สี ยเวลาอ้อนวอนให้เขารับคืนไปมาก
เลยไปขึ้นรถเมล์ไม่ทัน.. อากาศจะหนาวแล้ว ฉันเลยรื้อเสื้อเก่ามาซ่อม
ก็พอใส่ได้อีกหลายปีนะคะ ฉันนี่ แ ย่ จริงๆ ของเก่าก็ยังมี ไปซื้อของใหม่มาทำไม”.
เรื่องบางเรื่อง.. เรา โ ก รธ จนลืมไปว่า
มันไม่สำคัญเทียบเท่ากับ “ความสุข” ของเราเลยนะ
เรื่องบางเรื่อง.. ไม่สำคัญเท่ากับ
“ความสุข” ของคนที่เรารัก.. เรามีเวลาในโลกนี้…
จำกัด.. เวลาที่ใช้ร่วมกัน ….ยิ่งจำกัด..
อะไรที่ไม่สำคัญมากพอ ก็อย่ านำมาเป็นอา รมณ์
มากมายนักเลย คลั่ง..กับเรื่องเล็กน้อยไปไย
Cr y o u l i k e
