เวลาของพ่อแม่ นับวันยิ่งสั้นลง

บุญคุณพ่อแม่นั้นยิ่งใหญ่ ตอบแทนแค่ไหนก็ไม่มีวันหมด ท่านเลี้ยงดูเรามามอบความรักความใส่ใจ

มอบทั้งด วงใจของท่านให้เรา ดูแลจนเติบใหญ่ พ่อแม่นั้นขอเพียงเราสุขสบายและแข็งแ ร ง

พวกท่านก็มีความสุขมากแล้ว เมื่อเราโตขึ้นพวกท่านก็แ ก่ตัวลงต ามก าลเวลา

เป็นเวลาที่เราต้องดูแลท่านและคอยอยู่เคียงข้างท่าน

บางคนอาจจะมองว่ามันเป็นหน้าที่ที่ต้องตอบแทน ที่จะต้องดูแลพวกท่านเมื่อเราโตขึ้น

แต่หากเรามัวมองว่าเป็นหน้าที่บางครั้งอาจจะทำให้เหนื่อย เราท้อแต่ถ้าเราเปลี่ยนวิ ธีคิดสักเล็กน้อย

ให้มองว่ามันเป็นบุญมันคือ การทำความดี โดยที่ไม่มคำว่าหน้าที่มาบังคับให้ทำ

ทำเพราะเราอย ากสร้างบุญอย ากทำความดี ชีวิตเราก็จะดีขึ้นเพราะการทำความดีต่อบุพการี

จะทำให้ตัวเรานั้น มีชีวิตที่ดีขึ้นและเป็นตัวอย่ างที่ดีให้กับคนรอบตัว

คุณแม่ชราคนหนึ่ง เดินเข้าไปหาหนังสือพิมพ์ในห้องของลูกชาย เผอิญลูกชายกลับบ้าน มาพอ ดี

ลูกชายหัวเ สี ยมาจากการเจรจาการค้ า การเจรจาครั้งนี้ไม่ประสบผลสำเร็จ

ลูกค้ าไม่ยอมสั่งออร์เดอร์ตามเดิมจึงรู้สึกห งุ ด ห งิ ดมาก เมื่อเห็นแม่

กำลังควานหาอะไร บนเตียงของเขา

ความห งุ ด ห งิ ดบวก กับความไม่พอใจจึงตวาดออ กไปว่า แม่มาทำอะไรที่ห้องผมอ ย่ ายุ่งของ ๆ ผมนะ

ผมบอ กแม่ กี่ครั้งแล้ว แม่ของเขาหัน มาอธิบายแ ก่ลูกชายว่า แม่หาหนังสือพิมพ์

ก็เลยนั่งบนเตียงของแกแป๊บเดียวเองลูกชายแสดงสีหน้าไม่พอใจเป็นอ ย่ างยิ่ง

ก่อนเดินออ กจากห้องแล้วกล่าวทิ้งท้ายว่า

อยู่บ้านก็ไม่ทำอะไรว่างมากหรือไง เที่ยงคืนของคืนนั้น แม่ชราผู้อาภัพได้สิ้นใจ

โดยที่ลูกชายยังไม่ทันได้ร่ำลาเลยสักคำ ท่านขงจื้อ กล่าวไว้ว่า การปรับสีหน้าให้เป็นปกติคือ

กตัญญู เหตุใดการปรับสีหน้าให้เป็นปกติ คือความกตัญญู ก็เ พ ร า ะการจะทำสีหน้าให้ปกติเป็นเรื่องย าก

กับข้าวอยู่ที่โต๊ะนะกินไปเลยไม่ต้องรอหนูงานยุ่ง ของพวกนี้ร า ค าแพงนะเวลาใช้ก็ประหยัดหน่อยนะแม่

ดึกขนาดนี้จะมานั่งรอผมทำไมผมโตแล้วนะวันหลังไม่ต้องนะแม่รู้ไปถึงไหน

ผมก็อายไปถึงนั่น เรางานยุ่งถึงขนาดนั่งกินข้าวกับพ่อแม่ได้ได้เลย หรือ หากของที่ซื้อมา

ในร า ค าแพงนั้น เราเอาไปให้เจ้านายเราจะกล้าพูดแบบนี้ไหม

ความห่วงหาอาทรที่พ่อแม่มีต่อลูก มันไม่เคยจางห า ยไปจากใจ ขอบคุณท่านเมื่อเห็นท่านนั่งรอคุณกลับบ้าน

เหมือนตอนขอบคุณเพื่อน ๆ ที่นั่งรอเวลาคุณไปงานเลี้ยงสาย คุณทำกับคนอื่นได้แต่กับพ่อแม่คุณทำไม่ได้เลยหรือ

ท่านบรมครูขงจื้อ จึงกล่าวไว้ว่า ย ามท่านอยู่เลี้ยงดูด้วยความเคารพย ามปรนนิบัติให้ความสุขสบาย

ย ามท่านป่ ว ย ให้การดูแลเอาใจใส่หากวันหนึ่งท่านจากไป ให้ความอาลัยอ ย่ างสุดซึ้ง

ย ามบูชาเซ่นไหว้ให้ความสำรวมได้โปรดระลึกว่า วันหนึ่งเราทุ กคนก็ต้องแ ก่

เพียงแต่พ่อแม่แ ก่ก่อนเรา สิ่งที่เราควรมีก็ คือความเข้าใจและปฏิบัติต่อท่านเหมือนที่เรา

อย ากได้จากลูกหลานในอนาคต เราจึงมีความเพียรในการดูแล

ไม่ปรักปรำพร่ำบ่นย ามท่านอยู่ดูแลเอาใจใส่ ท่านเพิ่มอีกสักนิด

เพราะเวลาของเรานับกันเป็นปี แต่เวลาของท่านอาจนับเป็นวันแล้วก็ได้

ขอบคุณที่มา : deejaiplus