ตอนที่แม่เริ่มออกเดินทางตั้ง แต่สมัยยังเด็ กแม่เป็นผู้หญิงค นหนึ่ง
ที่มีความฝัน มีชีวิตเป็นของตัวเองเหมือนกับเราแม่ได้ผ่ านมาเจอ
ความรักและได้มีชีวิตคู่ ที่หวังจะสร้างเป็นครอบครัว
ผ่ านวันคืน ที่ทำให้ตื่นเต้นที่สุดนั่น คือ วันที่รู้ว่ามีเราอยู่ในครรภ์ของแม่ นั้นแหละ
นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของเวลากว่า 9 เดือ นที่แม่ต้องแบกน้ำ หนักกว่า 10 โล
และแม่ก็เริ่มใช้ชีวิต ที่ระมัดระวั งกว่าเดิมแม่กลัวว่า
ลูกในท้ อง ของแม่จะเป็น อั น ต ร า ยแล้ววันที่แม่เจ็ บป วดแสนส าหัสนั้น
ก็ได้มาถึงวันแรก ที่แม่ได้เห็น หน้าของเรามันเต็มไปด้วยความสุข ความอิ่มเอมใจ
แต่แม่ก็เจ็ บป วด ชีวิตส่วนตัวของแม่นั้น ไม่ใช่เรื่องสำคัญต่อไปแล้ว
ความฝันอาจถูกพักไว้บ้าง แต่ก็เต็มใจข้าวของเครื่องใช้ลดลง ให้เหลือเท่าที่จำเป็น
รูปร่างหน้าตาอันสวยงาม ของผู้หญิงคนนี้ ไม่สำคัญเท่าลูกของแม่ แม้แต่น้อยเรื่องอื่น ๆ
ของแม่ช่างมันก่อน อนาคตของตัวเอง
ที่แม่เคยคิดถึงถูกแทนที่ ด้วยอนาคตของลูก ๆ จนหมดสิ้น เราจะเป็นเด็ กดี หรือเปล่า
เราจะเรียนอะไร เราจะได้น้อยกว่า ลูกคนอื่นมั้ย เรามีความสุขไหม
แม่พ ย า ย า ม ทุ ก อ ย่ า ง ให้เราได้รับสิ่งที่ดีที่สุด จากแม่ให้เด็ กน้อย
ของแม่เติบโตเป็นคนที่ดีเหนื่อยนะ แต่แม่จะสู้เพื่อให้เราเติบโต แม่เริ่มพบกับความห่างเหิน
ของลูกที่เคยตัวเล็ก แม่ไม่ได้เป็นเพื่อน เล่นที่เราเคยสนุกด้วยแล้วแต่แม่เห็นใบหน้า
ที่เราหงุดหงิดใส่มากขึ้น และเวลาเดียวกัน ก็เห็นรอยยิ้ม ที่แม่เคยได้รับ
แต่ผู้รับกลายเป็นเพื่อน ของเราน้อยใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ วันที่แม่โล่งใจเป็นที่สุด
คือ วันที่เราเรียนจบแม่ฝ่า ฟั น ม ามากมาย กว่าจะได้ปริญญาใบนี้มา
แม่คิดว่าคงหมดห่วงแล้ว ลูกเอ๋ย ในขณะที่แม่มองดูเรา ถ่ายรูปสนุกสนาน
กับเพื่อนบัณฑิตนั้น แม่ก็รู้ตัวแล้วว่า แม่คิดผิดแล้ว ลูกจะได้งานที่ดี หรือเปล่า
ลูกจะมีแฟนที่รักลูกมั้ยแล้ว จะเหมือนที่แม่รักมั้ย เขาจะดูแลลูกเหมือนที่แม่ดูแลหรือเปล่า
หากแม่ไม่อยู่แล้วลูกจะอยู่ต่ออย่ า งไร
แม้โตแค่ไหนแม่ ก็เห็นภาพเด็ กตัวน้อย ๆ ของแม่เสมอ ลูกของแม่ค่อย ๆ
ออกเดินทางในชีวิตของตัวเอง เรามีครอบครัว มีลูกมีบทบาท เพิ่มขึ้น
จนบทบาทการเป็นลูก ของแม่น้อยลงไปทุ กที
แม่รู้แล้วว่าคงต้องปล่อยวางลูกมีชีวิตของลูกแล้วล่ะ แต่แม่ไม่เคยวางได้เลยแม่ยังรัก
และห่วงลูกเสมอนะสิ พร้อมกับนับถอยหลัง การจากลาเป็นการเดินทางช่วงสุดท้าย
ที่ต้องเผชิญความเสื่อมถอย
สองแขนที่เคยอุ้มลูกมาหลายปี ยกอะไรมากไม่ได้แล้ว สองขาที่เคยพาลูกไปไหนต่อไหน
ก็ต้องใช้ไม้เท้าพยุงวาจา ที่เคยเป็นเสี ยงกล่อมลูกเริ่มพูดไม่รู้เรื่องสม องที่เคยใช้ช่วยลูก
ให้เติบโต เริ่มลางเลือนหัวใจที่เคยสู้ฝ่าฟั น ปัญหา ให้ลูกเริ่มบีบตัวน้อยลง
แม่ก็เหมือนก้อนน้ำแข็ง ที่วางตั้งอยู่กลางแดด วันนี้ระหว่างที่เราเดินทางใน ชีวิตของเรา
ลองหันไปมองหน้าแม่บ้างนะมองเข้าไปให้เห็น ถึงการเดินทางที่ผ่ านมาของแม่
วันนี้แม่เดินทางมาไกลมากจริง ๆ ขอแค่อย่ า ลืมการเดิน ทางที่ผ่ านมาของแม่
เพราะนี่คือการเดินทาง ของความรักที่วิเศษ แด่แม่และลูกของแม่ทุ กคน
คำพูดบางคำนั้น อาจเปลี่ยนชีวิตบางคนได้
ขอบคุณที่มา : pankanan
