“ซื่อสัตย์” ถูกหนุ่มน้อย นามว่า “ฉลาด” ทิ้งลงทะเล“ซื่อสัตย์”
พย า ย า มว่ายน้ำจนมาถึงเกาะแห่งหนึ่ง
เมื่อขึ้นฝั่งได้ซื่อสัตย์ก็นอนพัก อยู่บนหาดทรายเค้าพย า ย า ม
คิดหาวิ ธีที่จะกลับขึ้นแผ่นดินใหญ่
สิ่งที่“ซื่อสัตย์” หวังก็คือเรือสักลำ ที่ผ่ านมาทางนี้บ้าง
อยู่ ๆ “ซื่อสัตย์” ก็ได้ยินเ สียงเพลงแววมา
แต่ไกลเขารีบลุกขึ้นและมองไปยังต้นเ สียงนั้นมีเรือลำหนึ่งกำลัง มุ่งมายังเกาะนี้
บนเรือลำนั้นมีธงผืนเล็กโบกสะบัดอยู่..
บนธงนั้นเขียนคำว่า “ความสุข” ที่แท้เป็นเรือของ “ความสุข” นั่นเอง
“ซื่อสัตย์” จึงตะโกนเรียก “ความสุข..”
“ความสุข ความสุข ผมคือซื่อสัตย์ คุณช่วยพาผมขึ้นฝั่งได้ไหม”
เมื่อ “ความสุข” ได้ยินก็พูดกับซื่อสัตย์ว่า..“ไม่ได้ ๆ
หากผมพาคุณขึ้นมาด้วย ผมจะหมดสุขเพราะผู้คนมากมายในสังคมยุคนี้
พอพูดความจริงแล้ว กลับไม่มีความสุขเลย ขอโ ทษนะ
“ซื่อสัตย์” ผมรับคุณขึ้นมาไม่ได้”พูดเสร็จ“ความสุข”ก็จากไปผ่ านไป
สักครู่หนึ่ง “ตำแหน่ง” ก็ผ่ านมา “ซื่อสัตย์”ตะโกนเรียก
“ตำแหน่ง ตำแหน่ง ผมคือ“ซื่อสัตย์”ผมขออาศัยเรือของคุณขึ้นฝั่งได้ไหม”
พอตำแหน่งได้ยินก็รีบหันหัวเรือให้ห่างออกไปจากนั้นก็หันมาพูดกับซื่อสัตย์ว่า
“ไม่ได้ ไม่ได้ซื่อสัตย์คุณจะขึ้นมาอยู่กับผมไม่ได้คุณรู้ไหมกว่าผม
จะได้ตำแหน่งนี้มามันย า กเย็นเพียงใด
หากผมพาคุณมาอยู่ด้วยเดี๋ยวผมก็ซ ว ยนะสิ เดี๋ยวผมจะสู ญเสี ยตำแหน่ ง
ยังไงผมไม่ขออยู่ร่วมกับคุณ”
ซื่อสัตย์น้ำตาคลอเบ้ามองตำแหน่งที่รีบออกเรือจากไปอย่ า งสิ้ นหวัง
(รู้สึกสับสนในตนเองเป็นอย่ า งยิ่ง)แต่สิ่งที่มันทำได้ก็เพียงแค่
รอ รอ และก็รอเท่านั้น..
อยู่ ๆ ท่วงทำนองที่ไม่ค่อยจะเข้ากันนักก็แว่วดังขึ้นเรือลำหนึ่งบรรทุ ก
“แข่งขัน” เป็นจำนวนมากผ่ านมา“ซื่อสัตย์” จึงตะโกนเรียก
“แข่งขัน แข่งขัน ผมขอขึ้นเรือของคุณได้ไหม”
“คุณเป็นใคร คุณมีประโยชน์แค่ไหนกับพวกเรา”แข่งขันตะโกนถามมา
ซื่อสัตย์ไม่อย ากพูดอะไรมากเพ ราะเกรงว่าจะพล าดโอกาสเหมือนทุ กครั้งที่ผ่ านมา
แต่ซื่อสัตย์ก็คือซื่อสัตย์ “ผมคือซื่อสัตย์” เขาตอบ
“ห๊า! คุณคือซื่อสัตย์ หากพวกเรามีคุณอยู่ด้วย เราจะแข่งขันเอาชนะอะไร
กับใครที่ไหนได้” พูดเสร็จ ก็หันหัวเรือจากไป อ ย่ า ง รวดเร็ว
ในขณะที่ซื่อสัตย์กำลังสิ้นหวังนั่งคอ ต ก อยู่ๆ ก็มีน้ำ
เ สี ย ง อันเมตตาดังขึ้นว่า”ลูกจ๋า ขึ้นเรือเถิด!”
เมื่อซื่อสัตย์เงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นผู้เฒ่าผมขาวโพลนคนหนึ่งยืนอยู่บนเรือ
“ฉันคือผู้เฒ่าแห่ง ก า ล เวลา”“ทำไมท่านต้องมาช่วยผมครับ?”
ซื่อสัตย์ถามออกไปด้วยความสงสัย
“มีแต่ ก า ล เวลาเท่านั้นที่รู้ว่าซื่อสัตย์มีค่ามากเพียงใด”
ผู้เฒ่าแห่ง ก า ล เวลาพูดออกไปด้วยรอยยิ้ม
บนทางกลับคืนฝั่ง ผู้เฒ่าแห่งกาลเวลาได้พูดกับความสุขตำแหน่ง แข่งขัน
ที่ต่างก็เรือล่มอยู่กลางทะเล ว่า
“เจ้าทั้งหลายจงจำไว้ หากปราศจากซื่อสัตย์แล้ว
ความสุขจะอยู่ได้ไม่นานตำแหน่งที่ได้มาก็เป็นตำแหน่งจอมปลอม
การแข่งขันก็มีแต่จะ ล้ ม เหลวไม่เป็นท่า”
ขอบคุณที่มา : chayen
