ครอบครัวหนึ่งที่สามีมีอาชีพเป็นช่างปูน มีร ายได้เป็นค่าแรงขั้นต่ำภรรย ารับจ้างเป็นแม่บ้าน
และมีหน้าที่ดูแลบ้านให้สามีทั้งสองคนรักกันมาก แม้ว่า
จะลำบากก็อยู่เคียงข้างกันมาตลอดเมื่อสามีทำงานไปได้ 2 – 3 ปี เจ้านายชื่นชอบการทำงาน
ของเขาจึงให้เข าเป็นหัวหน้าช่าง และเพิ่มเ งินเดือนให้อีกเล็กน้อยเขาใช้เวลาไม่กี่ปี
ในการเก็บออมเ งิน และก็หาลู่ทางในการเปิดบริษัทรับเหมาก่อสร้างขึ้นมาเป็นของตัวเอง
ซึ่งบริษัทของเขาก็กลายเป็นบริษัทรับเหมารายใหญ่
ที่มีคนรู้จักมากขึ้นเรื่อย ๆ และเติบโตไปอย่ างรวดเร็วตอนนี้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปมากกว่า
แต่ก่อนเขาได้พบปะสังสรรค์กับผู้คนมากขึ้นและ
ก็เป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้เขารู้สึกเบื่อภรรย าของตัวเองเวลาที่เขากลับมาถึงบ้าน
แล้วมองไปที่ภรรย าก็จะเห็นแค่ผู้หญิงมีอายุคนหนึ่ง
ที่ไม่แต่งตัว ไม่แต่งหน้าไม่มีความสาว ความสวยเหมือนผู้หญิงที่เขาพบเจอข้างนอก
มันทำให้เขาอย ากจะยุติความสัมพันธ์ของการเป็นสามีภรรย า
ที่อยู่ลำบากด้วยกันมาเกือบ 20 ปีไว้เท่านี้ แต่เขาก็นึกถึงตอนที่ลำบากสู้มาด้วยกัน
จึงไม่อย ากให้ภรรย าไปตัวเปล่าเขาจึงได้โอนเ งินเข้าบัญชี
ให้ภรรย าจำนวนหนึ่ง เพื่อที่เธอจะมีเ งินไว้ซื้อบ้านสักหลังอยู่ได้แบบไม่ลำบาก
กับเ งินที่มีไว้ใช้ตอนแ ก่ โดยที่ไม่ต้องลำบากหาเ งิน
แล้วเขาก็เดินไปบอกภรรย าพูดถึงสิ่งที่เขาต้องการ และขอหย่ ากับภรรย า
ภรรย ารับฟังโดยไม่โวยวาย แววตามีแต่ความสงบ
และเมื่อถึงเวลาที่จะต้องย้ ายออก สามีได้โทรบอกภรรย าว่าจะเข้ามาช่วยขนของ
แต่เมื่อเขากลับมาก็ไม่เจอภรรย าของเขาซะแล้ว
พบเพียงแต่กุญแจบ้านที่วางไว้กับสมุดเ งินฝากที่เขาเพิ่งโอน
เข้าให้เธอและจดหมายที่เธอเขียนทิ้งไว้ให้อดีตสามีในตอนนี้ว่า…
“ฉันไปแล้วนะ ฉันจะกลับไปอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัด ส่วนผ้าปูเตียง ฉันซักไว้ให้หมดแล้ว
พับเก็บไว้ที่ตู้เสื้อผ้าชั้นบนสุด เสื้อเชิ๊ตของคุณ ฉันรีดและแขวนไว้ในตู้เรียบร้อย
แล้วถุงเท้าและเข็มขัดอยู่ที่ตู้ด้านล่างสุด ฉันไม่อยู่แล้ว คุณอย่ าลืมกินย าล่ะ
กระเพาะของคุณยิ่งไม่ค่อยดีอ้อ อีกเรื่อง
คุณชอบลืมกุญแจบ้าน ฉันฝากกุญแจสำรองไว้ที่ป้อมย าม ถ้าคุณลืมก็ไปเอาที่ป้อมย าม
ได้เลยก่อนออกจากบ้านตอนเช้า ก็อย่ าลืมปิดหน้าต่างด้วยล่ะ
ถ้าฝนต กแล้วพื้นจะเปียก ฉันทำเกี๊ยวทิ้งไว้ให้คุณ ถ้ากลับมาแล้วหิวก็ต้มกินได้เลยนะ”
ถึงแม้ลายมือของเธอจะอ่ านย าก ดูไม่สละสลวย
แต่ข้อความใจจดหมายล้วนออกมาจากใจทั้งสิ้นยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดกับตัวเองเขานั่ง
มองเกี๊ยวที่เธอทำไว้ให้ครั้งสุดท้ายเธอก็ยังคงตั้งใจห่อมันอย่ างดีเหมือนทุ ก
ครั้งที่ทำให้เขามันทำให้เขานึกถึงช่างปูนเมื่อ 20 ปีที่แล้ว ช่างปูนจน ๆ ที่ไม่มีเ งินพาภรรย า
ไปกินข้าวที่ร้านอาหารดี ๆได้ยินเ สียงสับผักห่อเกี๊ยวให้เขา และทำให้เขานึกถึงช่วงเวลานั้น
ที่เขาสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะดูแลผู้หญิงคนนี้ให้ดีที่สุด จะให้เธอมีความสุขและต้องสบายขึ้น
กว่านี้ให้ได้ มาถึงวันนี้ เขามีทุ กอย่ างที่อย ากมี
ซื้อทุ กอย่ างที่อย ากได้แบบง่าย ๆ แต่เขากลับทิ้งผู้หญิงที่เคยทนลำบากกับเขามาเกือบ 20 ปี
ไปแบบง่าย ๆ ได้อย่ างไร เมื่อเขาคิดได้จึงรีบไปตามหาภรรย าที่สถานีรถไฟ
และเห็นเธอกำลังรอขึ้นรถไฟอยู่เขาจึงรีบเดินเข้าไปหาและพูดกับเธอว่า“คุณกำลังจะไปไหน
ผมเพิ่งเลิกงานมาเหนื่อย ๆ ทำไมยังไม่ทำกับข้าวไว้ให้ผมอีกละ กลับบ้านไปทำกับข้าวได้แล้ว”
เมื่อภรรย าได้ยินคำพูดของสามี เธอจึงน้ำตาคลอแล้วค่อย ๆเดินตามหลังเขาไป
แต่เธอไม่รู้หรอกว่าผู้ชายที่เดินอยู่หน้าเธอ กำลังร้องไห้อย่ างหนัก
เพราะเกือบจะปล่อยผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดไปซะแล้วแล้วมันก็ทำให้เขาคิดได้ว่า
ความสุขที่แท้จริงไม่ใช่จำนวนเ งินในสมุดบัญชี
แต่มันคือรอยยิ้มของคนที่รักต่างหากหากคุณมีคนที่รักคุณ และพร้อมจะอยู่เคียงข้างคุณ
ตลอดเวลาไม่ว่าคุณจะ “สุข” หรือ “ทุ ก ข์”
ขอให้คุณใส่ใจเขาให้มาก ๆ และอย่ ามองข้ามเขาไป เพียงเพราะความฉาบฉวยเพียงชั่ วคราว
เพราะมีไม่กี่คนหรอกที่ยังคงทนลำบากกับเราได้ แม้ในวันที่เราไม่มีอะไรในชีวิต
ขอบคุณที่มา : 1 0 8 r e s o u r c e
