เรื่องเล่ามีอยู่ว่า… พี่เชษ(นามสมมติ) แกเป็นคนใจดำครับ ชอบยิงนก
ต กปลาไปเรื่อย แต่ที่หนัก ก็คงเป็นเนื้ อหมา แกกินแหลกครับ .
แม่แกบอก มันบาปนะลูก พี่แก ก็ไม่เคยสนใจ คำเตื อนของแม่เลย !
เมื่อราว 15 ปีก่อน . มีเหตุการณ์ ที่ทำให้แกเปลี่ยนไป ครั้งนั้น มีแม่หมาขี้เรื้อน ตัวหนึ่งครับ
มันมักวิ่งไปหาของกิน แถว ๆ บ้าน แกบ่อย เพราะบ้านแก . ติ ดตลาด
ผมเคยถามพี่เชษที่กินหมา อยู่บ่อย ๆ ว่า ทำไมไม่กินหมา ขี้เรื้อน แกบอก…
“ กินไม่ลงว่ะ ” มีอยู่วันหนึ่ง… เนื้ อแห้งที่แกตากไว้ หายไป… พอมองไป ก็เห็นแม่หมาขี้เรื้อน นั้น
วิ่งคาบเนื้ อตากแห้งของแกอยู่ ความแค้นใจ และการปลิดชีวิต… ที่อยู่ในสั นดาน
พี่เชษคว้าไม้ ที่ใช้ตีหมาได้ ก็วิ่ง ตามไป อย่ างรวดเร็ว พอตามทัน แกก็ทุบไปทีเดียว
หมาขี้เรื้อนนั่น ล้ มลงชักทันที
( แกบอกว่า หากตี ตรงจุด แค่ไม้เล็ก ๆ ธรรมดาก็สิ้นใจ ได้ นี่คือคน ตีหมาจนชำนาญ )
พี่เชษทิ้งซากหมา กองไว้อยู่ตรงนั้น โดยไม่ต้องเหลียวหน้าไปดูอีก เพราะ ตีมาเป็นร้อย ก็ไม่มีทางฟื้น
และวันนี้ ด้วยความโมโห พี่เชษจะกินหมาขี้เรื้อน ตัวนี้ ที่ดันมากินเนื้ อตากแห้ง
และมา หย าม ถึงถิ่นของแก ! พี่เชษเดินกลับไปที่บ้าน เพื่อเตรียม อุปกรณ์ ในการแล่เ นื้อ พร้อมกับสั่ง
ให้ผม เฝ้าซากหมาขี้เรื้อนตัวนี้เอาไว้แต่ผมก็มัวแต่เก็บตะขบ จนลืมดู พอพี่เชษมาถึง ก็โวยวายกับผมว่า
ซากหมาหายไปไหน พร้อมกับวิ่งตาม รอยเ ลื อ ดหมาขี้เรื้อนตัวนี้
พร้อมกับ บ่นว่า . “ ทำไมมันไม่สิ้นใจวะ ”
สักพักหนึ่ง ! แกก็ได้ยินเ สียงหมาเห่า แกก็ตามเ สียงไปทันที พอไปถึง
ภาพ ที่เห็นคือ หมาขี้เรื้อน กำลังจะสิ้นใจ
มันมีลูก ที่ต้องเลี้ยง 5 ตัวครับ วัย กำลังกินนมอยู่…
บางตัวก็วิ่งไปคาบเนื้ อ ที่แม่หมา ขี้เรื้อน คาบไปฝาก (เห็นกับตา)
แม่หมาขี้เรื้อนตัวนี้ มันสิ้นใจแล้วฟื้น คงไม่ใช่ แต่ที่มัน
ยังไม่ยอมสิ้นใจก็ เพราะจิตใจอันเข้มแข็ง ของมันที่ ปลุกเร้าเยื่อใย
ที่คงเหลืออย่ างเหนียว แน่นว่า . ต้องกลับไปให้ได้ เพื่อให้ ลูกมันกินนมครับ !
การตีของพี่เชษนั้น กระทบกระเทือน ถึงหัวส มองแต ก เ ลื อ ด สาดเป็นลิ่ม ๆ แต่มันก็ยัง ลากตัวมันเอง
กระเสื อก กระสน ล้ มลุกคลุกคลาน เพื่อกลับมา หาลูก ของมันจนได้ และสิ่งที่เห็นคือ . การกระทำที่ยิ่งใหญ่
ของความเป็นแม่ที่รักลูกมากเป็นที่สุด โดยไม่ห่วงตัวจะสิ้นใจ นี่จิตใจอันยิ่งใหญ่ ของแม่ ที่ไม่ว่า สั ต ว์ หรือคน
ก็มีจิตใจ เช่นนี้แม้มันจะสิ้นใจ ก็ขอให้ลูกพวกมัน ได้อิ่มซักมื้อ !
แม่หมาพย าย าม อย่ างดีที่สุดแล้วครับ ผมไม่อย ากจะเชื่อ !
นั่นคือ น้ำตา ของ แม่หมาขี้เรื้อนตัวนั้น
มันมองผมกับ พี่เชษ เหมือนขอร้อง เป็นครั้งสุดท้าย
ที่มันต้องการให้นมลูก ก่อนสิ้นใจ ! สายตาของมัน
เศร้ามาก มันมองผม กับพี่เชษ อย่ างวิงวอนทางสายตา
ที่ขอ ร้องของมัน เพื่อขอให้มัน ได้ให้นมลูก
ของมันเป็นครั้งสุดท้าย . ก่อนจะสิ้นใจ!
เพื่อ กลับไปหา ลูกให้ได้… ไม่พูดอะไร . ทุ กอย่ างจุกอยู่ที่
ลำคอ สายตาพี่เชษ ที่แข็งกร้าวกลับอ่อนโยนลง
พร้อมกับมีลูก หมาตัวหนึ่ง วิ่งไปหาแก กระดิก หางให้
แกอุ้มลูกหมาขึ้น พร้อม มองไปที่ สายตา ของแม่หมา
ขี้เรื้อนนั้น อย่ างสำนึกผิดและพูด คำว่า “ขอโ ทษ”
พูดได้แค่นั้น แม่หมาก็สิ้นใจ สิ้นใจอย่ างตาหลับ ผมกับพี่เชษ
ช่วยกัน ฝังแม่หมาตัวนี้ พร้อม ๆ กับจิตสำนึก
ที่เกิดใหม่ของ พี่เชษ ที่เปลี่ยนไป ราวกับคนละคน
แกรับเลี้ยง ลูกหมานั้นไว้ ทั้ง 5 ตัว และตั้งแต่นั้น
แกกลายเป็นคนใจดี ไม่ไ ล่ ยิ ง นก ยิ ง หมา ยิ ง แมวอีก
พี่เชษกราบแม่ พร้อมพูดกับแม่ว่า…
“แม่ครับ ตอนผมอายุ 16 แม่สอนผม ยังไงนะ สอนอีกหน ได้ไหมครับ ”
แม่แกน้ำตาคลอ พูดไม่ออก ! คนอื่นเค้ามีชีวิต
เหมือนที่คุณมี เค้ามีหัวใจ เหมือนที่คุณมี เค้ามีความรัก เหมือนที่คุณมี
ลองหามาหมามาเลี้ยงสักตัวแล้วคุณจะรู้ว่า “ รักแท้ ” เป็นเช่นไร !
ได้โปรดเมตตา โ ป ร ด แ ช ร์ เพื่อหวังว่า เรื่องราวนี้
จะเปลี่ยนหัวใจของใครได้อีกหลาย ๆ คน
Cr บทความ : A CALL for Animal Rights Thailand..
ขอบคุณ : parinyacheewit
