เราเองก็อายุมากขึ้นเรื่อยๆ บั้ น ปลายชีวิตใกล้มาถึง
เราเองก็จงโ มโ หให้น้อยลง ใช้ชีวิตที่เหลือ ให้มีความสุขดีกว่า
ช่วงชีวิตคนเรา หากเรามีชีวิตอยู่ ยังไงเราก็ต้อง
อ่อนล้าไปตลอด นั่นเพราะชีวิตเราคือการก้ าวเดิน
ไม่ว่าจะย ากลำบ ากแค่ไหน ทั้งชีวิตยุ่งมาแทบตลอดชีวิต
หาเงิ นมาได้แค่ไหนก็ต้องมีใช้ไป
สมบัติจำเป็นต้องมีเท่าไหร่ ถึงเรียกว่า มีผืนป่า
และภูเขาแห่งเงิ นท อง แลกกับสุ ขภาพหรือความดูแล
ร่า งกายตนเองไม่ได้ สมบัติล้ำค่าบนโลกนั้นหา ย าก
แต่ว่าสุข ภาพที่ดีนี่แหละ ที่หาย ากกว่า ซื้ อที่ไหนไม่ได้
ใช้จ่าย อดออม ตอนแ ก่ไม่มีใครมาแลดู เราจงรู้จักใช้ชีวิต
อย่ างรอบคอบให้ดีที่สุด แล้วสุดท้ายความสุข
คือการปล่อยวาง หิวก็กิน ง่วงเราก็นอน
หากคิดจะปล่อยวาง แล้วทั้งชีวิตของคุณ
ก็จะสุขใจ แต่หากมีชีวิตอยู่ ไม่กล้าใช้เงิ น สุดท้ายเงิ นที่หามาได้
พอคุณหมดลมก็เป็นเพียงกระด าษที่ไม่มีค่าอะไร
เ งินท อง เป็นสิ่งจำเป็น ใช้สำหรับการ
ใช้จับจ่าย ส่วนบ้าน เป็นที่อยู่อาศัยให้เรา
รถ เป็นการ คมนาคมขนส่งไม่ว่า ส ร ร พ
สิ่งพวกนี้ จะเป็นสิ่งดีหรือไม่อย่ างไร
ขอให้ห ว งแค่ “ใบหน้า” ของคนในครอบครัวว่าเขามี
“รอยยิ้ม” หรือไม่ก็พอ อยู่อย่ างเรียบง่ายนิด สับสนหน่อย
เบิกบ าน อยู่อย่ างมีความสุข คนๆ หนึ่งจะเดิน
ได้ไกลขนาดไหนไม่รู้ กุญแจสำคัญ คือ
ใครกัน จะเดินอยู่เคียงข้างคุณ ในวันข้างหน้า
แต่ฉันจะเดินเคียงข้างคุณเอง จำไว้!
ขอบคุณที่มา : tamnann
