เมื่อถึงวันที่ รั้งไม่ไหวก็ปล่อยมือ ถ้ายื้อไม่ไหว ก็คงต้องปล่อยไป

ช่วงหลายปีที่ ผ่ า น มาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็กๆที่สองข้างทางเป็นเหว

ฉันเดินตามคนๆนึงเดินตามด้วยความซื่อสัตย์ อ ย่ า ง ไม่มีข้อแม้ตลอดทาง

ฉันเห็นแต่แผ่นหลังของเค้าฉันก็ตามไปอย่ างเชื่อใจ เขาก็หันมามองฉันเป็น

พักๆฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจมาเลือกมาเดินตามเขา

ฉันจึงเดินต่อไปเรื่อยๆระหว่างทาง ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เขาก็ได้โรย

เศษแก้วทิ้งไว้บนพื้นขณะที่เดินตาม ฉันไม่เคย ร ะ วั ง ตัวใดๆ เพราะตามอง

อยู่แต่ที่หลังของเค้าด้วยความไว้ใจฉันรู้สึก เ จ็ บ ที่เท้าแล้ว แต่ฉันก็ยังเดิน

ตามต่อการขอ โ ท ษ และการให้ อ ภั ย เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่เค้าก็ยังทำอีกจนในที่สุด พื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศษแก้ วชิ้นเล็กๆมาก

มายที่คอยทิ่มตำเท้าฉันอยู่ตลอด ทุ ก ก้าวที่เดินแน่นอนว่ามันก็มีบางช่วงที่

เป็นพื้นดินธรรมดา บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มๆบ้างแต่เดินไปไม่นานก็กลับ

ไปเจอเศษแก้วอีกที่ตลกคือ ฉันก็ยังคงทนเดินต่อไปเรื่อยๆ

เพราะคิด เ สี ย ดายที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งนานแล้วและ ด้วยความหวังจาก เ สี ย ง

พูดของเค้า ที่ตะโกนมาเรื่อยๆ ว่าเค้าจะหยุดการกระทำแบบนี้แล้วนะความเจ็ บ

ปวดมันเพิ่มขึ้นมาอีก เมื่อมีเด็ กคนนึงเกิดขึ้นมาจากที่เดินด้วยน้ำหนักเราคนเดียว

กลายเป็นต้องเดินโดยอุ้มลูกไว้ที่แขนเพื่อไม่ให้เค้าโดนเศษแก้ ว

ไปด้วยลูกโตขึ้น ทุ ก วัน น้ำหนักก็มากขึ้น ทุ ก วันตามไปด้วย ในที่สุดเราก็เดินมา

จนถึงทางแยกทางแยก 2 ทาง คือทางตรงทางเดิมที่แม้จะมีเศษแก้วปะปรายให้

เห็นแต่ก็ยังคงมีแผ่นหลังที่คุ้นเคยกับรอยยิ้มจริงใจของเค้าที่เหมือนคอยให้ความ

หวังว่าเค้ากำลังจะเลิกโรยเศษแก้วแล้วหรือ จะเลี้ยวออกไปอีกทาง ที่มันโครตมืด

และไม่รู้จะมีอะไรอยู่ข้างหน้าในใจคิดว่า

ไม่ว่าจะเลือกทางไหนเราจะพาลูกไปด้วย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะไม่ปล่อยลูกแน่

นอนที่ทางแยก…ฉันมองลงไปที่เท้าตัวเอง ตอนนี้มันดูไม่เหมือนเท้าอีกต่อไปมันเต็ม

ไปด้วย บ า ด แ ผ ล นับไม่ถ้วน มันเจ็ บ มันชา วนไปเรื่อยๆวันนี้…. ฉันตัดความ เ สี ย

ด า ย เวลาที่ผ่ า น มาไว้ที่ตรงทางแยกนั้นแล้วเลือกเดินทางใหม่ ทางที่ไม่มีใครเดินนำ

หน้า และ ไม่ได้เดินตามใครอีก

มันทั้ง โ ค ต ร มืด ทั้งไม่รู้จักเส้นทาง และ ไม่รู้จะเจอกับอะไรอีกแต่อย่ างน้อยที่สุดทางนี้

ก็ไม่มีเศษแก้วอีกแล้วแน่นอนว่า เมื่อไม่มีเศษแก้ว ฉันจึงกล้าที่จะวางลูกลงกับพื้นแล้วจับ

มือกันเดินแทนการอุ้มฉันรู้สึกดีขึ้นอย่ างประหลาดจากที่เป็นแต่ผู้ตามที่ซื่อสัตย์ ฉันรู้ทันที

ว่าตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำที่เข้มแข็งแทนในวินาทีนี้เลยเพราะ ฉันกำลังจะมี เ ด็ ก อีกคน

นึงเดินตามหลังของฉันตอนนี้ฉันยังเดินต่อไม่ค่อยไหวเลยจากนี้

ฉันอาจจะนั่งลงใช้เวลาในการ รั ก ษ า เท้าไปซักพักแต่ไม่นานหรอกฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อ

เดินไปไ อ้ ทางที่แม่งโครตมืดนี่แหล่ะนิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า… ฉันยังอยู่ ฉันยังไม่เป็นไร

ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้โดยไม่ต้องเดินตามใครอีก และฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว

ที่มา : b i t c o r e t e c h