เรื่องเล่ามีอยู่ว่า… พี่เชษ (นามสมมติ) แกเป็นคนใจดำครับ ชอบยิงนกต กปลาไปเรื่อย
แต่ที่หนัก ก็คงเป็นเนื้ อหມา แกกินแหลกครับ .
แม่แกบอก มันบาปนะลูก พี่แก ก็ไม่เคยสนใจ คำเตื อนของแม่เลย! เมื่อราว 15 ปีก่อน .
มีเหตุการณ์ ที่ทำให้แกเปลี่ยนไป
ครั้งนั้น มีแม่หມาขี้เรื้ อ น ตัวหนึ่งครับ มันมักวิ่งไปหาของกิน แถว ๆ บ้าน
แกบ่อย เพราะบ้านแก . ติ ดตลาด
ผมเคยถามพี่เชษที่กินหມา อยู่บ่อย ๆ ว่า ทำไมไม่กินหມา ขี้เรื้ อ น แกบอก…
“ กินไม่ลงว่ะ ” มีอยู่วันหนึ่ง… เนื้ อแห้งที่แกตากไว้ หายไป…
พอมองไป ก็เห็นแม่หມาขี้เรื้ อ น นั้น วิ่งคาบเนื้ อตากแห้งของแกอยู่ ความแค้นใจ
และการปลิดชีวิต… ที่อยู่ในสั นดาน
พี่เชษคว้าไม้ ที่ใช้ตีหມาได้ ก็วิ่ง ตามไป อย่ างรวดเร็ว พอตามทัน แกก็ทุบไปทีเดียว หມาขี้เรื้ อ น นั่น
ล้ มลงชักทันที ( แกบอกว่า หากตี ตรงจุด แค่ไม้เล็ก ๆ ธรรมดาก็สิ้นใจ ได้ นี่คือคน ตีหມาจนชำนาญ )
พี่เชษทิ้งซ ากหມา กองไว้อยู่ตรงนั้น โดยไม่ต้องเหลียวหน้าไปดูอีก เพราะ ตีมาเป็นร้อย ก็ไม่มีทางฟื้น
และวันนี้ ด้วยความโมโห พี่เชษจะกินหມาขี้เรื้ อ น ตัวนี้ ที่ดันมากินเนื้ อตากแห้ง และมา หย าม ถึงถิ่นของแก!
พี่เชษเดินกลับไปที่บ้าน เพื่อเตรียม อุปกรณ์ ในการแล่เนื้ อ พร้อมกับสั่ง
ให้ผม เฝ้าซากหມาขี้เรื้ อ น ตัวนี้เอาไว้ แต่ผมก็มัวแต่เก็บตะขบ จนลืมดู
พอพี่เชษมาถึง ก็โวยวายกับผมว่า ซ ากหມาหายไปไหน
พร้อมกับวิ่งตาม รอยเ ลื อ ด หມาขี้เรื้ อ น ตัวนี้ พร้อมกับ บ่นว่า . “ ทำไมมันไม่สิ้นใจวะ ”
สักพักหนึ่ง! แกก็ได้ยินเสี ยงหມาเห่า แกก็ตามเสี ยงไปทันที พอไปถึง
ภาพ ที่เห็นคือ หມาขี้เรื้ อ น กำลังจะสิ้นใจ มันมีลูก ที่ต้องเลี้ยง 5 ตัวครับ วัย กำลังกินนมอยู่…
บางตัวก็วิ่งไปคาบเ นื้อ ที่แม่หມา ขี้เรื้ อ น คาบไปฝาก (เห็นกับตา)
แม่หມาขี้เรื้ อ น ตัวนี้ มันสิ้นใจแล้วฟื้น คงไม่ใช่ แต่ที่มัน ยังไม่ยอมสิ้นใจก็
เพราะจิตใจอันเข้มแข็ง ของมันที่ ปลุกเร้าเยื่อใย ที่คงเหลืออย่ างเหนียว แน่นว่า .
ต้องกลับไปให้ได้ เพื่อให้ ลูกมันกินนมครับ!
การตีของพี่เชษนั้น กระทบกระเทือน ถึงหัวสม องแต ก เ ลื อ ด สาดเป็นลิ่ม ๆ
แต่มันก็ยัง ลากตัวมันเอง กระเสื อก กระสน ล้ มลุกคลุกคลาน เพื่อกลับมา หาลูก ของมันจนได้
และสิ่งที่เห็นคือ . การกระทำที่ยิ่งใหญ่ ของความเป็นแม่ ที่รักลูกมากเป็นที่สุด
โดยไม่ห่วงตัวจะสิ้นใจ นี่จิตใจอันยิ่งใหญ่ ของแม่ ที่ไม่ว่า สั ต ว์ หรือคน ก็มีจิตใจ
เช่นนี้ แม้มันจะสิ้นใจ ก็ขอให้ลูกพวกมัน ได้อิ่มซักมื้อ!
แม่หມาพย าย าม อย่ างดีที่สุดแล้วครับ ผมไม่อย ากจะเชื่อ! นั่นคือ น้ำตา ของ แม่หມาขี้เรื้ อ น ตัวนั้น
มันมองผมกับ พี่เชษ เหมือนขอร้อง เป็นครั้งสุดท้าย ที่มันต้องการให้นมลูก ก่อนสิ้นใจ!
สายตาของมันเศร้ามาก มันมองผม กับพี่เชษ อย่ างวิงวอนทางสายตาที่ขอ ร้องของมัน
เพื่อขอให้มัน ได้ให้นมลูก ของมันเป็นครั้งสุดท้าย . ก่อนจะสิ้นใจ!
เพื่อ กลับไปหา ลูกให้ได้… ไม่พูดอะไร . ทุ กอย่ างจุกอยู่ที่ ลำคอ สายตาพี่เชษ
ที่แข็งกร้าว กลับอ่อนโยนลง
พร้อมกับมีลูก หມาตัวหนึ่ง วิ่งไปหาแก กระดิก หางให้ แกอุ้มลูกหມาขึ้น
พร้อม มองไปที่ สายตา ของแม่หມา ขี้เรื้ อ น นั้น อย่ างสำนึกผิดและพูด คำว่า “ขอโ ทษ”
พูดได้แค่นั้น แม่หມาก็สิ้นใจสิ้นใจ อย่ างตาหลับ ผมกับพี่เชษช่วยกัน ฝังแม่หມาตัวนี้
พร้อม ๆ กับจิตสำนึก ที่เกิดใหม่ของ พี่เชษ ที่เปลี่ยนไป ราวกับคนละคน
แกรับเลี้ยง ลูกหມานั้นไว้ ทั้ง 5 ตัว และตั้งแต่นั้น แกกลายเป็นคนใจดี ไม่ไล่ ยิ ง นก
ยิ ง หມา ยิ ง แมวอีก
พี่เชษกราบ แม่พร้อมพูดกับแม่ว่า… ” แม่ครับ ตอนผมอายุ 16
แม่สอนผม ยังไงนะ สอนอีกหน ได้ไหมครับ “ แม่แกน้ำตาคลอ พูดไม่ออก!
คนอื่นเค้ามีชีวิต เหมือนที่คุณมี เค้ามีหัวใจ เหมือนที่คุณมี เค้ามีความรัก เหมือนที่คุณมี
ลองหามาหມามาเลี้ยงสักตัวแล้วคุณจะรู้ว่า ” รักแท้ ” เป็นเช่นไร! ได้โปรดเมตตา
โปรด แ ช ร์ เพื่อหวังว่า เรื่องราวนี้ จะเปลี่ยนหัวใจของใครได้อีกหลาย ๆ คน
