เป็นอีกหนึ่งเรื่องราว ที่อ่ านจบแล้วยังสะเทือนใจถึงหัวอกคนที่เป็นแม่
อย ากให้ทุ กคนเสี ยสละเวลาอ่ านกันดู แล้วจะรู้ถึงความรัก ความเสี ยสละที่แม่มอบให้ลูกอยู่เสมอมา
เมื่อไม่นานมานี้เว็บไซต์ต่างประเทศได้นำเสนอเรื่องราวของชาวเน็ตท่านหนึ่ง
โดยเรื่องที่จะเล่าวันนี้ค่อนข้างเศร้า แต่อ่ านจบแล้วก็ย ากจะลืม…
ที่ห มู่บ้านหลิวซีมีเด็ กสาวคนหนึ่งมีนามว่า ชุ่ย ๆ เนื่องจากตอนเล็ก ๆ มีอยู่ครั้งนึงเธอไม่ระวั ง
โดนถังน้ำร้อนราดใส่ ทำให้ใบหน้าด้านขวาและหลังคอโดนลวก หลังจากรั กษา
แล้วก็ยังเป็นแผ ลเป็นน่าเกลียด
น้อยคนนักที่จะกล้ามองดูนอกจากแม่ของเธอ หลังจากชุ่ย ๆ เกิดเรื่องไม่นาน พ่อเธอก็ออกไปทำงาน
หาเงิ นตัวเป็นเกลียวเพื่อเอามารั กษาแผลน้ำร้อนลวกของลูกสาว มีงานมีโอทีก็ทำไม่ว่างเว้น
แต่ก็โ ชคร้ ายเกิดอุบั ติเหตุระหว่างทำงานทำให้เสี ยชีวิต เรื่องราวของแม่ลูกคู่นี้จึงน่าสงส ารมาก…
เมื่อที่บ้านไม่มีเสาหลัก ฐานะทางเศรษฐกิจก็แ ย่ การรั กษาชุ่ย ๆ ทำให้ใช้เงิ นที่เก็บไว้จนหมด
แม่ของเธอจึงต้องเริ่มปลูกข้าว และออกไปเก็บขยะขาย
แต่จะว่าไปก็มียังมีเรื่องโ ชคดี ชุ่ย ๆ เป็นเด็ กเชื่อฟัง แถมฉลาดมาก ชอบเล่นคนเดียว
ดูเหมือนว่าจะไม่มีเพื่อน
แม่สงส ารลูกสาว เพราะว่าแผ ลเป็นบนหน้า หลาย ๆ คืนที่ต้องผวาตื่น เพราะฝันร้ าย
ในใจก็รู้สึกผิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ดีที่ชุ่ย ๆ ไม่เคยบ่น แกตั้งใจเรียนหนังสือ แล้วในที่สุดก็สอบเข้ามหาวิทย าลัยชื่อดังได้
แต่พอคิดถึงค่าเล่าเรื่องเป็นหมื่น ที่บ้านก็จ่ายไม่ไหวแน่ ๆ แถมไปเรียนมหาวิทย าลัยก็ต้องกินต้องใช้ ชุ่ย ๆ รู้สึกผิด
คิดถึงแม่ที่เพื่อเธอแล้ว ต้องทำนา ต้องเก็บขยะ ตรากตรำทำงานหนัก แม่ดูแ ก่กว่าคนวัยเดียวกันเป็น 10 ปี
ชุ่ย ๆ สงส ารแม่ ไม่สามารถทนเห็นแม่ลำบากได้อีก
ชุ่ย ๆ ก็เลยวางแผนในใจ เธอแสร้งทำเป็นดีใจวิ่งไปหาแม่ :
“แม่จ๋า พี่จวนบอกว่าพวกพี่เค้าไปทำงานโรงงานได้เงิ นเยอะแยะ
แถมยังบอกว่าจะพาหนูไปด้วย หนูก็เลยว่าจะไปทำงานกับพวกพี่เค้า หาเงิ นมาเลี้ยงแม่”
แม่เงียบไปสักพักก่อนว่า :
“แกเป็นลูกคนเดียวของแม่ จะให้เวลาที่ทุ่มเทเรียนหนังสือมาอย่ างย ากเย็นเสี ยเปล่าได้ยังไง
แม่รู้ว่าแกคิดมาก เห็นว่าที่บ้านลำบาก ค่าเล่าเรียน ค่าใช้จ่าย แกไม่ต้องกังวล แม่จะหาวิ ธีเอง แกต้องเรียนต่อไปนะลูก”
“แต่ว่าแม่” “ไม่ต้องพูดแล้ว แกรอแม่ที่บ้าน”….พูดจบแม่ก็ออกไปข้างนอก
เช้าวันต่อมาแม่ก็กลับมา พร้อมเงิ นปึกใหญ่ ใบหน้าเหนื่อยล้า เห็นแล้วก็ยิ่งสะเทือนใจ
“ชุ่ย ๆ ไปเรียนนะลูก อย่ าพลาดโอกาสนี้เลย ต่อไปนี้แม่จะส่งเงิ นให้แกทุ กเดือน
บ้านเราอยู่ไกลจะกลับมาบ่อย ๆ ก็ไม่ลำบาก แถมเปลืองเ งิน แกเรียนจบแล้วค่อยกลับมานะลูก”
หลังจากนั้น 4 ปี ในที่สุดชุ่ย ๆ ก็กลับมาบ้านที่ห มู่บ้านหลิวซีที่ไม่ได้กลับมานาน
ชุ่ย ๆ สวยขึ้น มั่นใจขึ้น เธอเดินตรงไปที่บ้าน แต่พอถึงหน้าประตูก็แทบทรุด
หญ้าหน้าบ้านสูงประมาณครึ่งตัวคน โซ่หน้าบ้านก็สนิมเขลอะ เธอรู้สึกถึงความผิดปกติ
แล้วตอนนั้นเองลุงจางเพื่อนบ้านก็เดินผ่ านมาพอดี “ชุ่ย ๆ เอ็งกลับมาแล้วเหรอ” “ใช่จ๊ะลุง แม่หนูล่ะจ๊ะ”
“ปีที่เอ็งไปเรียน คืนนั้นแม่เองไปขอร้องขอยืมเงิ นเค้าไปทั่ว เงิ นค่าเทอมของเอ็งแม่เอ็งแลกมา
ด้วยศักดิ์ศรี ต่อมาแม่เอ็งดูทีวี เห็นเขาบอกว่าสมัยนี้การผ่ าตัดศัลยกร รมก้าวหน้า
ไม่แพงเหมือนเมื่อก่อน เพื่อจะหาเ งินให้เอ็ง ผ่ า ตั ด
แม่เอ็งทำงานหนักเพิ่มขึ้นหลายเท่า กลางคืนยังไปทำงานโรงงานซีเมนต์ช่วยเขายกของ
พอทำงานเหนื่อยสะสมไปนาน ๆ เข้าแถมตัวเองก็ประหยัด ไม่ยอมกินของดี ๆ ร่ างกาย
ก็ไม่ได้แข็งแรงเหมือนสาว ๆ วันนั้นแม่เอ็งรู้สึกไม่ค่อยสบาย
แต่ก็ยังลากสังข ารไปทำงานที่โรงงาน แล้วก็เกิดเรื่องขึ้น….หลังจากนั้นเงิ นค่าผ่ าตัด
ค่าใช้จ่าย ค่าเล่าเรียน จดหมาย
ก็มาจากผู้จัดการโรงงาน กับพวกเราชาวบ้านที่บริจาคให้เอ็ง เขียนจดหมายแทนแม่เอ็ง
ตามคำของครั้งสุดท้าย ไม่ให้ไปรบกวนการเรียนของเอ็ง รอจนเอ็งกลับมาแล้วค่อยบอกเนี่ยแหล่ะ”
“แม่….หนูมันอกตัญญู ฮือ ๆ ๆ แม่…”
นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง… พ่อแม่ยังอยู่ต้องรีบตอบแทนพ ระคุณ
เพราะเมื่อพวกท่านจากไปแล้ว อะไรก็สายเกินไป…
ขอบคุณที่มา : postsod
